to było tak

Dobrą dekadę, a może nawet i półtorej dekady myślałam o tym, by kiedyś zagadnąć autorkę Potfora w kwestii najzupełniej osobistej. Ale nie bardzo miałam pomysł o co miałoby mi chodzić. Coś mi mówiło: głupio tak przyjść i powiedzieć "oto jestem". Cel, cel, Iza, cel to ważna sprawa - tymi słowami sformułować problemu też w wieku 15, 18, 20 czy 25 lat nie umiałam, bo tę mądrość wyniosłam dopiero z pracy w FIO. Nauczyła mnie jej Kasia i to była bardzo ważna lekcja. Nastoletnia intuicja podpowiadała jednak, że z nagabywaniem należy poczekać, aż się ten cel wyklaruje.

Przez dwa lata pani Marysia cierpliwie pomagała mi odnaleźć azymut, a w lipcu 2009 dziadek Zygmuś wreszcie ułatwił zadanie. Gdy już imię Ewa nabrało jakiejś treści, to i cel się znalazł. Dzierżąc jeszcze ciepłą zdobycz w ręku przystąpiłam do dzieła. Ciężki to był moment w moim życiu:

29 VII 

środa

Rozdarta pomiędzy dawno umarłym dziadkiem i jeszcze dawniej ciotką a aktualnie umierającą królicą
Siedzę na podłodze obok ciężko oddycha Szczeżuja
Głaszczę ją jedną ręką a drugą odpalam googla

„umińska keff e-mail”

hola hola
to wcale nie takie proste
pół godziny a nie 2 minuty
najpierw przeczytasz DF
ale ja dobra w archeologii jestem
dziecko mishu i dziecko mej meter musi być dobre
we wszystkim

trafiona zatopiona
chropawy króliczy oddech, lewa ręka
chropawy dziecinny mail, prawa ręka
jednym palcem
wyślij
enter

Czytając ten Duży Format w drugą rocznicę spotkania z Marysią Szczukówną myślę kategorycznie: "O nie. No way. Rzygam matką i rzygam ojczyzną. Na cudze aktualnie miejsca nie mam: moich własnych mi całkowicie wystarczy. Sorry Winnetou, innym razem".

No ale jakoś nieśmiało mi mocno było, głupio tak nagabywać osobę publiczną, więc im bliżej do tej niedzieli, tym bardziej się łamałam. Polazłam w końcu do empiku. W sobotę o 21:45. Może nie będzie.......... Był. Nigdy później go już na tej półce nie spotkałam, ale na mnie czekał z wyszczerzonym uśmiechem. Jeden. Ostatni. "Tak sobie tylko przejrzę, zobaczę, co kobieta ma światu do powiedzenia. Raźniej mi będzie jutro".

Mhm. Nie dało się. No nie dało. 

Gdzie polazałaś, pasiasta urwisko, niemy świadku moich łez?