piątek, 23 stycznia 2009

Preambuła

Uczę się. 

Wciąż powoli i mozolnie uczę się żyć ze sobą oraz pasożytem vel symbiontem o imieniu ChAD. To, czy jest on(a) akurat tym pierwszym, czy tym drugim, zależy od stopnia mojej łagodności w postrzeganiu świata: nie mam jednak wciąż zgody na to, by uznać go za kawałek siebie. Chciałabym nie zgubić nadziei, że z każdym dniem umiem z nim żyć coraz lepiej, i że może kiedyś naumiem się tej karuzeli na tyle, by przestać zadawać sobie wieczne pytanie, czy kiedyś jeszcze nasze drogi się rozejdą. Póki co tuptamy przez życie wspólnie i obawiam się, że od tego, jak sprytną i pojętną uczennicą się okażę zależy, ile dodatkowych kilogramów dźwigam i dźwigać będę na co dzień w plecaku. Nawet jeśli nie uda mi się wyrzucić ich wszystkich, chciałabym, by było ich, powiedzmy, pięć a nie czterdzieści. W porywach do ośmiu. Ale dwadzieścia to na codzienną wędrówkę wciąż jeszcze za dużo, dziesięć też ciąży. By ciężar był na moje siły, by pozwalał cieszyć się zachodem słońca i zapachem wiatru o poranku. Po to się uczę. 

Niech będzie to więc – chaotyczna jak ja, nieregularna takoż, ale będzie – kronika tej nauki.

Upublicznienie niech jej nada wymiar nieco bardziej rzeczywisty, bo moje rozbijanie nosa o szybę jest niestety rzeczywiste do bólu.

Upublicznienie niech ją chroni od zaniechania i słomianego ognia: ucieczka od niej to zgoda na dodatkowe kilogramy w plecaku. Niech więc przypomina o sobie w chwilach zwątpienia, niech powtarza bez końca zdartą płytę: do końca świata i o jeden dzień dłużej. Jak mycie zębów. Nie ma odwrotu. La vie est dure, mawia Robert, i chyba niestety ma rację. Oh, que la vie est dure. W tym trudzie chcę nauczyć się pasożyta na tyle, na ile jest to możliwe. Chcę go zrozumieć, bo wierzę, że zrozumienie przynosi pokój. Heschlowe motto raz jeszcze aktualne.

Upublicznienie jest wreszcie zaproszeniem i prośbą zarazem. Ciężko i trudno jest mi iść tą drogą nową, nieznaną, samotnie. Potrzebuję wsparcia i obecności innych dźwigających, te bądź inne kamienie. Proszę, wpadnijcie tu czasem, zostawcie ślad. To dodaje otuchy w mroku. A jeśli zdarzyć by się miało, że moja z symbiontem kręta wędrówka komuś też otuchy doda – niech czerpie garściami. Żaden człowiek nie jest samotną wyspą, każdy stanowi część kontynentu, część lądu. Nie pytaj więc, komu bije dzwon – bije on tobie; tak pisał czytany dawno temu Hemingway. Nie wiem nigdy do końca, komu uwierzyć, bo Herbertowa konkurencja brzmi równie wiarygodnie: ani nam witać się ani żegnać żyjemy na archipelagach a ta woda te słowa cóż mogą cóż mogą książę – – – . Ale nawet jeśli archipelag, to więcej to przecież niż wyspa samotna. Zresztą, obaj panowie huśtali się na dwubiegunowej karuzeli, o Hemingwayu wiedziałam od dawna, o Herbercie nie. Niech więc ta przestrzeń, nieporadnie tygrysim pazurem wydrapana, będzie – moim archipelagiem, gościnnym archipelagiem na biegunach. Dla wszystkich starczy miejsca. Przyjaciele, krewni i znajomi królika, wirtualni pielgrzymi – towarzyszcie mi, proszę. Potrzebuję Waszej obecności. Samej ciężko, czasem bardzo, bardzo ciężko.

**********






*******************
UP :
Dwa lata później ze zdziwieniem stwierdza się, że
nie ma już pasożyta, nie ma symbionta,
jest pokrzywiona iza w jednym kawałku
dzięki ci, o święty Antoni

umarł król, niech żyje król,  
---------------------alleLuuujaa

reszta bez zmian.
a szkoda :(





****************************************





(
więc

naprawdę
napisz
coś
czasem
o
który
wchodzisz
albo
choćby
(dis)
-like


]
to
pomaga
żyć
 )











[ed. I 2012, XII 2013]
 

5 komentarzy:

  1. Dolaczam moja samotna wyspe do archipelagu..
    Trudno jest mi dryfowac na nieznanym morzu. Powoli ucze sie smaku slonej wody, lapaniu wiatru w zagle, aby zlapac wlasciwy kurs do przystanii akceptacji..

    start.hill

    OdpowiedzUsuń
  2. Ja będę podglądać i pisać, ale i Ty pisz:) o tym jak jest, nie trzeba nam fajerwerków, ani cudów na kiju, wymyśleń - trzeba nam prawdy o tym jak jest, tak myślę. Mar

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jak już napisałam nie raz tu i ówdzie - wirtualna tożsamość w kryzysie. Formuła kamery w bocianim gnieździe się wyczerpała, chyba nie dla mnie, innej wyglądam i widzę ciemność... tfu, burdel na kółkach widzę. W tej ciemności, taki fluorescencyjny :D Pomoc w sprzątaniu przyjmę z wdzięcznością, o tym też trąbię na prawo i lewo wszystkim znużonym remontem.

      Usuń
  3. od początku;
    zaczęłaś z wysokiego C - ciekawa jestem czy da się taki poziom bloga utrzymywać;
    dla mnie rewelacyjnie - starannie i treść zapowiada spotkanie pasjonujące;

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nie, oczywiście że się nie dało ;-)
      przynajmniej nie w moim wykonaniu.
      kompas rozmagnesowany.

      Usuń