spieszno Ci do pisania?

Zwiedzając ścieżki Pani leśniezielonej, co mnie wzruszyła osobistym powitaniem w postaci żółtego lizbońskiego gruchota, weszłam na Belfer blog. Ciepło się na sercu robi, że są nauczyciele, którym nie brak odwagi na uczciwą refleksję o obliczach polskiego systemu oświaty i krytycznego spojrzenia na pracę. Że wciąż są nauczyciele z powołania, którzy uczniów traktują jak ludzi, a pracę jak ważną i lubianą misję. Sama u takich nauczycieli, a było ich w toku mojej szkolnej kariery nie wiedzieć czemu całkiem wielu, tuzin co najmniej, mam ogromny dług wdzięczności. Chciałabym, żeby gatunek nie wymarł zupełnie, i wkurza mnie, gdy hamując reformy edukacji skazujemy go na wymarcie. U belfra poczęstowałam się wierszem francuskiego poety Rene Chara (1907-1988), którego taki fragment zadedykował on swoim uczniom:

Spieszno ci do pisania
Jak gdybyś nie nadążał za biegiem spraw
Jeśli jest tak naprawdę
Zawracaj

Ładne, pomyślałam sobie, dobre blogowe motto. Najpierw dokształciłam się, co to za pan, a potem zaczęłam szukać całości. Ale żeby zachować pewien suspens, o tym napiszę w następnym odcinku.

A wśród innych ścieżek ku radości mej wielkiej odkryłam na razie brulion psycholożki, a u niej link do bloga adoptuj oraz blog Adama Wajraka Nie tędy droga, a w nim wreszcie optymistyczną wiadomość dla żubrów i link do portalu, w którym więcej tlenu.
A także blog owczarka podhalańskiego pod wdzięcznym tytułem Hau.
Powinien być jakiś limit czasowy zwiedzania sieci metodą matrioszki. Żeby się komputer resetował, albo co...