nie ma tego złego

Primo: rozszyfrowałam zagadkę. 23 X o 18 miałam oddać klucz do kabiny w Buwie. Ha! Secundo: w związku z tym, że szabatowa randka mi się wściekła (przełożyła na listopad), a ja przypomniałam sobie o kluczu, polazłam do tego buwu i siedziałam w nim do oporu (mojego). A w buwie:

• Pogwarzyłam towarzysko z panem antykwariuszem, odkrywszy zbrodnię na prawach autorskich w nowym wydaniu Konfucjusza.
• Zabrałam aparat panu robiącemu zdjęcia filozofom celem zrobienia mu lepszego zdjęcia, które zrobiłam. Pan się ucieszył i podziękował oraz zaprosił mnie na stronę www.fotokonkurs.info.
• Obejrzałam wystawę fotograficzną "Dwa pokolenia - jedno spojrzenie".
  
• Nakrzyczałam CAPSLOCKIEM na samprasaranę
• Przeczytałam konspekt jej pracy i kazałam go rozwinąć.
• Napisałam notkę "po co komu tutor" i parę maili, które nie chcą się wysłać.
• Założyłam 4 pliki na 4 następne kawałki mgr, przekleiłam do nich plan tychże kawałków i napisane fragmenty.
• Spotkałam brodatego profesora i zagadnęłam go, czy nie zechciałby przetłumaczyć dla mnie Leukonoe celem dołączenia do panteonu chwały.
• Zamówiłam z magazynu Petrycego w wydaniu Łosia.
• Odwiedziłam panią w starych drukach, która mnie pamiętała.
  
• Złożyłam tamże 2 rewersy, pogodziwszy się uprzednio z faktem, że plik, w którym pracowicie przepisałam wszystko, co mi z jednej z owych dwu książek potrzebne - zaginął bezpowrotnie, czyli siedzi gdzieś i śmieje się ze mnie w najlepsze. Trudno.
• Poprosiłam panią ze starych druków, żeby wywołała mi z XIX w. docenta.

W ostatniej z wyżej wymienionych kwestii - pani się bardzo starała, ale docent, jak na XIX wiecznego docenta przystało, nie zamieścił numeru telefonu gabinetu _nigdzie_ (ani na stronie buw, ani w katalogu pracowników, itd). Z pomocą przyszedł nam pan z informatorium. Dodzwoniłyśmy się, ale odebrała maszyna. Cóż. Zawsze tak jest, gdy chcę się z docentem spotkać, zdążyłam już przywyknąć. Bierny opór?

Gdy oddawałam panu w kamiennym kręgu kartę dostępu do zbiorów specjalnych, ucięliśmy sobie pouczającą pogawędkę:
- i jak, dodzwoniły się panie do tego docenta?
- no tak, ale nikogo tam nie ma...
- bo wie pani, normalni ludzie o tej porze nie pracują. A już w piątek...
- no fakt, w sumie szabat....
- dopiero o 18!
- nie, o zachodzie słońca.
- ho ho, tak tak, w zasadzie to teraz już zachodzi wcześniej....

Na okoliczność szabatu, o którym pan mi przypomniał

• Wyniosłam Petrycego do kabiny celem przeczytania wstępu i obejrzenia uwag krytycznych.
• Wypiłam karmelowego shake'a z automatu.
• Obejrzałam wystawę Berlin-Yogyakarta. Od hitlerowskiego terroru wobec osób homoseksualnych do praw człowieka dzisiaj i ze zgrozą przekontemplowałam dane z mapy świata.  
• Powiesiłam niniejszą notkę.
• Podpisałam petycję "wszyscy na tak", do czego niniejszym zachęcam
  
• Póki co nie oddałam klucza do kabiny.
  

No więc z braku randki szabat spędziłam niekoszernie. Tym bardziej niekoszernie, że jutro tradycyjnie spotykam się z Anią w tym samym celu. Za to - ha, jak pożytecznie! I przyjemnie przy okazji. Nie wiem czy argument jest wystarczający, i czy pan Mojsze Rabejnu zgodzi się, że cel uświęca środki - ale jako że randkę przełożyłyśmy na listopad, to ja przekładam szabat na niedzielę. Dzień święty święcić wszak należy. Howgh.