wtorek, 11 sierpnia 2009

Al mármol estos libros

Wiersze łapać poszła ze mną Prawie_Mała_Mi. Fajnie że, poszła i fajnie było. Deszcz padał na raty i okazało się, że złapać poezję wcale nie tak łatwo. Syndrom Polaka ("jak dają to bierz") - lub może istota happeningu (wersja bardziej optymistyczna) - sprawił, że wszyscy obecni w piątkowy wieczór na Placu Zamkowym i w okolicach włączyli się w polowanie na spadające z nieba słowa. Helikopter krążył i krążył, mruczał groźnie to bliżej, to dalej, a gdy spuszczane co jakiś czas bomby poezji trafiały w snop światła ustawionych daleko, skierowanych wysoko w niebo reflektorów - wyglądało to jak stada białych gołębi wysoko, daleko. A potem stado sfruwało coraz niżej, każdy leciał w swoją stronę wirując na wietrze, który znosił go to w jedną, to w drugą stronę, a rzesze narodu rzucały się, kto pierwszy złapie.

Zresztą, co tu gadać - obserwacja stada spontanicznych myśliwych i własnoręczne polowanie były doświadczeniem wielce interesujcym, ale opowiadanie performance'ów jest chyba bez sensu. Więc kto nie dotarł, niech wierzy na słowo i żałuje. A mkw zapytała, co złapałam. Ot i to:

* * *

En Chile sobre todo, era pan comido
Qué había que hacer
darle la espalda a la cordillera no más
y luego caminar algunos días
Y una vez en la orilla qué se hacía
Llegaba uno, sumergía un dedo
y le probaba el gusto al aqua
Y con eso uno ya sabía todo:
el sabor del agua el los siete mares.

(Adán Méndez)

* * *

Ultra

wydaje mi się, że rozumiem wiersze, o których
kilka lat temu myślałam, że już je rozumiem.
wydaje mi się, że rozumiem również ciebie.
tak to się ułożyło, że zostałam sama.
ze swoją mgiełką, amfetaminą i perłami.
bo zrozumiałam także piosenki.

(Marta Podgórnik)

* * *

Algo tendr
á que salir de esto, decía la suelta en una letanía,
y era una orden y era un doler.
Vamos, r
ájame el corazón, decía la perla,
as
í no más, muy suelta de cuerpo.
En eso el rey se la pone.
Y la perla inevitablemente ennegrece.
Con todo dentro suyo.

(Paula Ilabaca)

* * *

Ballada

Świadomość awansowała do półfinału,
noc przeżyła ciemność w rozterce,
świtem ciało serca zdradza usta.

Lecz nie chodzi o kształt pośladków, kiedy
śmierć nie panuje w tańcu nad biustem
a rzeczy stają się coraz bliższe.

Sony wsadził biuro do telefonu;
świadomość tuli się do piersi, szepcząc:
ciężko bieduję, gdyż byłam harująca.

(Cezary Domarus)

* * *

Al mármol estos libros

Y como caen del cielo los astros en la noche yo qusiera verlos manando del sol cada constelación el azul del firmamento

Será con esa visión que raje mi vista cuando una vez cierre esta pretina y abroche esta hebilla del sueño mío

Si es que estos causes hicieran volar todo el firmamento yo suscribo aqui esta imagen: los astros en el día

Y lo dejo para mi libro de mármol adornado con flores

No busques en vano mi Dios: esas escaleras no conducen a ninguna parte

(Felipe Ruiz)

* * *

Pudełeczko

Nie wiedząc co zrobić z dniem
i nocą, wymyśliłem
dla ciebie (i dla siebie też)
małe
pudełko do liczenia przed
snem: siedem, siedem, osiem

(Adam Zdrodowski)

* * *

Llave del pensamento cautivo

Ah la humedad de la mente
El moho del pensamiento
El hongo de la razón
La seta del intelecto
El parásito surge de las zonas frías
Y se reproduce por esporas
Sin necessidad de la energía
Sin necessidad de echar raíces
Ah la cualificación del hongo para la vida
Se instala sobre todo lo bueno y profita
Con lo que de veras somos.

(Alejandra del Río)

* * *

Hipotermia

Konfiguruj członka - odpowiada system, gdy próbuję
przejść na twoją, lepszą stronę. To się nie uda inaczej.
Piszę wytrwale od rana do zrośnięcia krainy kilku stawów
i z powrotem, zatopionych przodków powołując na świadków,
a za nimi solidnie poparte derywaty lawin, że to, co nas
dotyka - jest jak śpiewogra w pękniętej tonacji zachodu.
Bo przekroczyliśmy dostępny tonaż i w świetle
nadciągającego lata stać nas może na pustostan.

(Michał Kasprzak)

* * *

Ves que fui un idiota,
arruiné el espectáculo
y ahora son las moscas.
Mis moscas, - las que eduqué
con esos instrumentos de viento
el en jardín, durante las malditas noches-
las que se prometen amor para siempre.
No dejo de estar triste o acurrucado
entre las sabanas.
Por esa razón
fumo y tanteo. Tanteo y narro.

(Octavio Gallardo)

* * *

Hm. I jak? Zachwyca, nie zachwyca? Powiecie coś?

Bo jeśli o mnie chodzi, to to, że nie znałam ani jednego z nazwisk nie zaskoczyło mnie specjalnie. To, że nie całkiem rozumiem i nie wszystko do mnie przemawia również. Ale jestem ciekawa, co na to pt czytelnicy (ktoś dotrwał do końca?). Mogę przeklepać tłumaczenie chilijczyków jeśli jest zapotrzebowanie. Tak czy siak, wiersze z nieba spadające były ekstra. I tylko nie zdążyłam pogadać z Prawie_Małą_Mi o tym, co nam spadło - było wszak dużo innych tematów do rozmowy. To chyba też symptomatyczne... :)

1 komentarz:

  1. "świadomość tuli się do piersi, szepcząc:
    ciężko bieduję, gdyż byłam harująca."- różne rzeczy i zjawiska mnie w życiu zachwycają, współodczuwanie z kimś również. Zadziwia to, że ktoś potrafi tak lekko wyrazić słowem to, co wydawało mi się niewymowne.

    OdpowiedzUsuń