Kiedyś, na okoliczność warszawskiego festiwalu poezji, ktoś nakleił w autobusie wiersz Julii Hartwig "Krzyk samotności". Przepisany na szarej kopercie był ze mną na końcu świata i wrocił z niego, potem z koperty owej nierówno wydarty zawisł u mnie nad biurkiem; wisi wciąż - głęboko zapadł w pamięć i nadal porusza:
Krzyczy o niej każda fala
choć nadpływa w tłumie innych fal
krzyczy o niej każdy napotkany ptak
choć odlatuje w licznej gromadzie
krzyczy o niej wiatr
choć ociera się o trawy i drzewa
milczy o niej tylko człowiek
patrzący w morze
milczy o niej tylko kamień
wlepki w życie
OdpowiedzUsuń